هرشب

به اسمان خدا

خم که میشوم

هی 

چرخ 

می خورم و

چرخ 

می خورم 

درجستجوی صبح

چون بی ستارگان

دیوانه 

می شوم.

خوابم نمی برد

مادربزرگ دهر

بیا

قصه ای 

بگو

افسوس 

این شهر

شهر قصه ی مادر بزرگهاست

شنگولها............

نه 

قصه ی یوسف دریدن برادرانه و حاشای گرگهاست

صددریغ

آسمان شهر آبی بود و نیست

خنده از سیماش جاری بود و نیست

من وتنهائی

اسیریم 

دراین 

شهر شلوغ

ثمرین جان ثمرین جان ثمرین

هامی یرده هامیا خان ثمرین

 

سن ازون هرنه طئرباخ  بی نفر

باخا بیلمز سنه حیــران ثمرین 

 

سنه خاطیر   سنه خاطیر گئدرم

ائدرم دونیانی   ویران  ثمرین

 

گزمیشم داغلاری آنجاق هامیسی

اوسینیق داغـــــووه قوربان ثمرین

 

هامی جیرانلار ایچینده  اوجا  بوی

دیلی شیرین  اوزی جیران ثمرین

 

ورمادی سنده بیلیرسن منــــــده

هچ کسه هچ وعده بهتان ثمرین

 

زوردین میللتی نی  زورریاجاق

ائلمز خــــوش گوزی گریان ثمرین

 

ناخوش اولــــــــــدوم و اطبالریمیز

یازدیلار دردیمه درمان    ثمرین

 

سن یاشا قوی من اولوم قوی من اولوم

سنه قوربان سنـــــــه قوربان ثمرین

پای را ازسرگـــــــل بردارید

خودتان نیز اگــــــر سردارید.

فصــــل پاییز رسیــــد

تازه فهمید که کیست

آسمان نیــــز گریست.

آب از سرش گذشت 

ولی 

گونه های او

همچنان

به سرخی شراب بود

توی گوش باد به طعنه گفت:

زندگی سراب بود

زندگی

سراب بود.

روســـری خواست پریشان نکنم مــــوی تورا

او ســــزاوار ســـر بی ســــروسامان تو نیست

************************************

نمی خواهی اگر بی تو بپوسم

همین امروز تا فردا بپوسم.

*************************************

درسکوت سیاه این شب ها

پائیــز بهتــــر است 

بهار که بیاید

تمام گل ها

ازتو می گویند

وشکوفه ها

بوی ترا می دهند

ومن 

دلتنگ تر می شوم

توکجایی

آه

ای صبح .........

درسکوت سیاه این شب ها

آسمانی  ستاره   می بارد

 

ازسر پنجه های مردم شهر

ساز پیداست ترانه می بارد

 

زیرلب ها فروغ  می خوانند

واژه واژ ه جـــوانه  می بارد

 

در تب سرد شعر  می سوزند

اشک دارند  و شانه می بارد

 

"گرچه پایان راه ناپیــــــداست"

سفری جاودانــــــــه می بارد

تقدیم به پسرعموی شهیدم

شهید پرویزتوحیدی ثمرین

---

 

 

یک شعله شعر پرشرر ازدفترم جهید

همچون ستاره ای

پریشان 

درآسمان

ازدیدگان غمزده ام دورشد

رهید

زیبا وساکت ومعصوم

چون  شهیـــــد

من فرو می خورم این 

خشم خدادادی را

تا نگردد شعله ای آتش

وخلقی را نسوزاند

پس

دراین غروب سرد

پناه می برم

به شعر

به 

تنهایــــــــــی خودم.

پنداشتی

که خاموش گشته ام ؟

نه

نه

نه 

تا می سرایمت به عشق

و تا

می بوسمت به ناز

می سوزم  و

روشنی و

روشنم هنوز

گرچه فراموش گشته ام

و تو 

ای سارنازنین

از باغ های شوخ انار کنارسرو

بگذر

بگو بید خسته را

این رفته ها به خواب 

بیدارمی شوند.

آسمان 

دردخودش را به زمین داد کمی راحت شد

هیچ چیز 

پیدا نیست

آه 

اگر این رعد

کمی شاعر بود ...

اگر بخواهم دروغ بگویم

تو درپاییز

می آیی

ومن 

رویاهای  بافته ام 

بازمیشود

ومی ریزد 

روی شانه هایت

امیدوار نشو

خوب من

اگربخواهم دروغ بگویم

نه من عاشقم

نه تو ازهمه زیباتری

بیا ازاینجا برویم لعنتی

هواپس است 

وشاعر خسته.

شاعرم من 

گردرختی بودم

خانه ی من

آخر کوچه ی بن بست اقاقی ها بود

سمت تنهایی گل

دست راست غم کوچ لک لک

پشت آن شوخ ترین باغ انار

بامش ادراک ترک خورده ی شب

که درآن

کفتــــری

زنبقی  برمنقار

پی یارش می گشت.

دو پرنده 

دریک لانه نمی گنجد

تا به تو فکرمی کنم

پرنده ی خواب

ازچشمم

کوچ می کند.

به تعداد پرنده ها

قفس وجود دارد

به تعداد قفل ها 

دزد 

و به تعداد آدم ها گلـــوله

ودر این فراوانـــــــی

ما 

تنهایی خودمان را 

با لباس های شیک 

می پوشانیم

و خودمان را به راه دیگری می زنیم

وسربه سر تنهاهای دیگرمی گذاریم

وشعر می سراییم

 

برقع ازابرسیه می پوشد

هرروز

آفتاب

ناگهان 

شب میشود.

همه رفتند

ولی

من 

به دنبال نفس های خودم می گردم.

من

به دنبال شبم

تا بیاویزم ازادراک ترک خورده ی خویش.

بعد از رفتنت

ازحال من نپرس

که 

آتش گرفته ام.

شب

روزیست 

که سیاه 

کرده برتن.

این فکر کهنه

ازسرحافظ نمی رود

فکر می کند

سپید

نمی داند عشق چیست؟

پروانه خیال من 

ازرو نمی رود

سلفی بگیرها

به تماشا رسیده اید؟

نه شب

ازتاریکی سیرمیشود

نه چشم ما از خواب

بی خیال 

قهوه بریز

لباس سفیدت را

بپوش زمستان

بهار

آمدنیست.

نه سیاه

نه سفید

آسمانـــــــــــی خوبست .

عاشقانه

نشستم

لب ساحل

اما

چشمم افتاد

به طوفان شدیدی 

که نپرس.

می دانم

بالاخره

پاییز می رود

با رد پاهای زمخت

برسرگل ها چه کنیم؟